Een herseninfarct. Carolien van den Akker, 72 jaar, overkwam het in 2014. Zij deelt graag haar verhaal, in de hoop iets voor haar lotgenoten te kunnen betekenen.
“In 2014 kreeg ik een herseninfarct en woonde toen samen met mijn man in de Ardennen. Ik heb daar een tijd gerevalideerd. Omdat we erg afgelegen woonden zijn we in 2016 naar Nederland verhuisd en in Leende-Strijp terechtgekomen. Dichterbij mijn kinderen en kleinkinderen. En daarmee kwam ik ook bij Behandelcentrum Valkenhof terecht. Ik werd hier heel goed ontvangen en behandeld. Dit was super.”
Val
“Afgelopen nieuwjaarsdag ben ik gevallen en brak daarbij mijn heup. Ik heb toen een aantal weken gerevalideerd op de revalidatieafdeling van Valkenhof. Daar ontmoette ik Lotte, mijn huidige fysiotherapeut. Zij wist als geen ander hoe ze iemand met een herseninfarct moest benaderen en begeleiden. Dat is heel bijzonder en daar ben ik heel erg blij mee. Ik heb van haar heel gerichte revalidatie gekregen.”
Gezamenlijke aanpak
Lotte Oude Aarninkhof, fysiotherapeut van Carolien, vult aan: “De val had enorme gevolgen. Zo kon Carolien in eerste instantie niet meer thuis wonen. Eenmaal thuis liep ze met een looprek. Ze kon veel dingen niet, zoals traplopen, haar brood klaarmaken, de vaatwasser in- en uitruimen, de was doen, stukjes buiten lopen, in en uit de auto stappen en fietsen. Duidelijke signalen om mijn collega Ingrid van Veldhoven, ergotherapeut, erbij te betrekken en vanuit onze beide disciplines te kijken naar gerichte ondersteuning. Zo heb ik Carolien kunnen helpen bij transfers en mobiliteit (traplopen, fietsen, in en uit bed, in en uit de stoel) en Ingrid heeft zich gericht op de adl (algemene dagelijkse levensverrichtingen)-handelingen, zoals de persoonlijke verzorging en huishoudelijke taken. Alles vanuit een gericht stappenplan, waarmee Carolien al snel aan de slag kon.”
Beter dan voor mijn val
Carolien: “Vroeger had ik een rotdouche, die veel te smal was en sinds ik een bad heb, heeft Lotte mij geleerd om met behulp van een badplank zelf in en uit bad te komen. In één woord fantastisch: een hele verademing. Ingrid heeft mij weer leren traplopen met een dubbele trapleuning en de vaat weer leren in- en uitruimen. Dit geeft zo’n ongelooflijk gevoel van eigenwaarde. Ik kan nu eigenlijk veel beter dan voor mijn val.”
Lotte reageert: “Vrijwel alle dingen die Carolien niet meer kon, kan ze nu weer. We hebben al heel wat op kunnen bouwen. Ik denk dat dit komt doordat ze meer inzicht heeft gekregen in haar eigen beperkingen en mogelijkheden, zowel motorisch, emotioneel als gedragsmatig.
Vanuit daar heeft ze beter leren begrijpen hoe hiermee om te gaan.”
Vrijheid
Carolien: “Als ik kijk naar wat ik niet meer kan, is dat schrijven en auto rijden. Lezen gaat wel weer, zo lang ik dit maar heel geconcentreerd doe. Daartegenover zijn er zo ontzettend veel dingen die ik allemaal wel weer kan. Ik kan dan wel geen auto meer rijden, maar heb nu een driewieler waarmee ik weer de natuur inga, mijn hondjes meeneem en bijvoorbeeld helemaal naar de Achelse kluis fiets. Zelfs naar het dorp, de supermarkt en de therapie ga ik met mijn fiets. Dit geeft zo’n vrijheid. Ik hoor net als in de Ardennen de vogeltjes weer fluiten en dat is genieten.”
Kanjers
Carolien vervolgt: “De behandelingen binnen Behandelcentrum Valkenhof hebben mij weer zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde gegeven. Ingrid en Lotte hebben mij mijn angst helpen overwinnen bij het lopen en fietsen. Lotte is steengoed in haar vak. Ze is streng, maar heel rustig en doortastend. Ingrid is heel positief en betrokken. Niet zeuren, maar doorgaan. Fantastisch! Die twee kanjers, daar red ik het op!”
Gerichte therapie en positiviteit
“Ik ben heel dankbaar dat ik erdoorheen gekomen ben. Ik ben heel positief ingesteld en een echte vechter. Niet zeuren en ervoor gaan. Ik gun iedereen die hetzelfde meemaakt, heel goede, gerichte therapie en heel veel positiviteit. Klinkt misschien cliché, maar probeer positief te blijven, want daar alleen al kun je heel ver mee komen. Accepteer dat je dingen niet meer kan en kijk vooral naar wat je allemaal wel nog kan. Geef de moed nooit op!”, besluit Carolien.